آتل کششی ( Splint Traction ) در زمان جنگ جهانی اول ساخته شد. این آتل به طرز قابل توجهی میزان مرگ و قطع اندام ناشی از شکستگی ران که بر اثر برخورد ترکش ، انفجار یا سایر تروماها ایجاد می شد ، را کاهش داد.

امروزه آتل کششی نقش عمده ای را در مراقبت پیش بیمارستانی از شکستگی منفرد ران بر اثر تروما ایفا می کند.

شکستگی استخوان ران به دلیل خونریزی وسیعی که به همراه دارد جزء شکستگی های عارضه دار محسوب می شود. غالبا درد ناشی از شکستگی موجب اسپاسم عضلانی می شود و با وجود توده عضلانی بزرگ در ران ، عضلات منقبض شده ران می توانند انتهای شکسته استخوان را جابجا کنند و این موضوع شکستگی ران را خطرناک تر می کند.  این کار سبب می شود تا قطر ران افزایش یافته و در نتیجه خونریزی بیشتری درون آن واقع شود ، لذا علاوه بر صدمات فراوان بافت نرم ، به این دلیل هم درد بیشتری ایجاد می گردد.

آتل کششی ، قطر ران و فضای خونریزی را کاهش داده و استخوان ران شکسته شده را در امتداد مناسب قرار می دهد. این کار به کنترل خونریزی، بهبود درد و کاهش احتمال ایجاد صدمات داخلی که در صورت انتقال بیمار بدون بی حرکت نمودن او روی می دهند ،کمک می کند.

به یاد  داشته باشید که لازم نیست از شکستگی ران ، مطمئن شوید.اگر ران دردناک،متورم یا تغییر شکل داده است باید همچون یک استخوان ران شکسته با آن برخورد کنید.

دو نوع اصلی آتل کششی عبارتند از نوع دارای چارچوب دو قطبی (هیر و توماس) ونوع دارای چارچوب یک قطبی (ساگر).

در موارد زیر نباید از آتل کششی استفاده کرد:

•   صدمه وارده به فاصله 4-5 سانتی متری زانو یا مچ پا قرار دارد.
•  خود زانو آسیب دیده است.